Ένα από τα πιο συχνά αιτήματα που οδηγεί τους ανθρώπους στο γραφείο μου είναι οι δυσλειτουργικές σχέσεις από τις οποίες ταλαιπωρούνται στη ζωή τους. Μήπως όμως δεν έχουμε καταλάβει ότι οι άλλοι λειτουργούν απλά σαν καθρέφτης μας και οτι ενδεχομένως αυτό το «δυσλειτουργικό» να κρύβεται μέσα μας; Κρατώ πάντα στο μυαλό μου την φράση της συγγραφέως Sonya Friedman κατά την οποία «ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας θέτει το πρότυπο για τη συμπεριφορά των άλλων».

Πως περιμένουμε από τους άλλους να μας συμπεριφερθούν με αγάπη, σεβασμό, φροντίδα, εάν εμείς πρώτοι δεν το κάνουμε για εμάς? 

«Να είσαι ο εαυτός σου γιατί όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι», έλεγε ο Όσκαρ Γουάιλντ, αλλά και να μην ήταν τι νόημα έχει να είσαι κάποιος άλλος από αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι; Να προβάλεις διαφορετικά πιστεύω, αντιλήψεις, στόχους και θέλω? Πόσο βοηθητικό είναι για εσένα να μπαίνεις στο ρόλο του καλού παιδιού, του καλού συντρόφου, του καλού γονέα κ.ο.κ. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, εσύ που είσαι μέσα σε όλα αυτά; Υπάρχεις; Ζεις; Αναπνέεις; Είσαι ευτυχισμένος ή απλά έχεις μάθει να υπηρετείς με επιτυχία τον εκάστοτε ρόλο; Πολλές φορές η αποδοχή των τρίτων είναι τόσο μεγάλη που φοβίζει να ζήσεις εκτός ρόλου, το καταλαβαίνω, έχεις σκεφτεί όμως ποτέ πόσο επιβαρυντικό είναι αυτό για την ψυχική σου υγεία; Πηγή όλων των ασθενειών, η στενόχωρη ψυχή, έλεγε ο Ιπποκράτης. Οι καθημερινές εσωτερικές συγκρούσεις ευθύνονται για πληθώρα ψυχοσωματικών συμπτωμάτων και είναι οξύμωρο να ψάχνουμε οπουδήποτε αλλού για τις αιτίες, αντί να κοιτάξουμε μέσα μας! 

Μήπως τελικά η αποδοχή και η αγάπη του εαυτού μας είναι αυτό που πραγματικά μας δυσκολεύει? Μας έμαθε κανένας να το κάνουμε? Μας αγάπησε ποτέ κανείς άνευ όρων ή μάθαμε ότι για να αξίζουμε να αγαπηθούμε πρέπει να έχουμε συγκεκριμένη συμπεριφορά, συγκεκριμένο σωματότυπο, να μην εκφράζουμε τις ειλικρινείς μας σκέψεις και συναισθήματα αλλιώς κινδυνεύουμε να μην γίνουμε αποδεκτοί. Μήπως τελικά υπάρχει μια βαθύτερη πεποίθηση που λέει ότι δεν μας αξίζει να αγαπηθούμε; Οι λεγόμενοι «όροι αξίας», οι οποίοι και έρχονται από την παιδική μας ηλικία, αλλά και ο τρόπος που διδαχτήκαμε την αγάπη μέσα από το σπίτι μας, συχνά διαστρεβλώνουν τόσο την εικόνα για τον εαυτό μας όσο και τις προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους, δημιουργώντας μια ψυχική ανισσοροπία ανάμεσα σε αυτό που θέλω, και αυτό που τελικά κάνω. 

Μέχρι την στιγμή που γίνεται το μεγάλο «μπαμ», η βιτρίνα σπάει και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις τακτοποιήσει όλα στα κουτάκια τους φτάνει η ώρα της «αφύπνισης». Ένας πυροδότης αρκεί για να ξυπνήσει ο καταπιεσμένος εαυτός σου και να απαιτήσει να τον δεις και να του δώσεις την σημασία που του αξίζει! Άφησες βλέπεις για όλους τους άλλους χώρο εκτός από εσένα.. Πόσο άδικο …πόσο άδικο να βάζεις όλους τους άλλους προτεραιότητα μένοντας πίσω πάντα εσύ.. Πότε ήταν η τελευταία φορά αλήθεια που έκανες κάτι για εσένα, που ένιωσες ζωντανός και όχι απλά καλοκουρδισμένος; Και μετά σε κατακλύζουν όλα αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα καθώς πιστεύεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν, δεν σε εκτιμούν, δεν σε αγαπούν…. Μα πώς να αγαπήσουν κάποιον που δεν ξέρουν? Πώς να αγαπήσουν κάποιον που δεν αγαπάς πρώτα εσύ? Με τα ελαττώματα, τα λάθη, τις αποτυχίες, με απόλυτη αποδοχή, όλων των κομματιών του εαυτού σου!

Δεν είσαι τέλειος, κανείς δεν είναι, είσαι ένα άτομο όμως με πολλές δυνατότητες. Αντί να στέκεσαι στο τι δεν μπορείς να κάνεις, ανακάλυψε και εξέλιξε τα δυνατά σου κομμάτια και επιβράβευσε τον εαυτό σου γι’αυτό. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες Μπράβο στον εαυτό σου για κάτι? Ξέρω, σε ξενίζει γιατί ενδεχομένως κανένας δεν στο έλεγε εκτός και αν εξυπηρετούσες συγκεκριμένα πρότυπα αλλά αυτό αλλάζει, όλα αλλάζουν αρκεί να το θελήσεις εσύ!

Όταν λοιπόν νιώσεις έτοιμος να κοιτάξεις εσένα, αρχίζει και το μαγικό ταξίδι της ψυχοθεραπείας, με συνοδοιπόρο έναν θεραπευτή ο οποίος σε ακούει με προσοχή και σεβασμό, χωρίς να σε κρίνει, σε βοηθάει να καταλάβεις τα βαθύτερα αιτήματα του ψυχισμού σου, να σε αποδεχτείς έτσι ακριβώς όπως είσαι και επιτέλους να σε αγαπήσεις!!!